قیمت: 150,000 تومان باید میگذاشت برود! همانطور که همیشه امده بود ؛ بی هیچ خبر و نشانی از خود. اما وقتی رویرویش سبز شد لحظه ای مات و مبهوت نگاهش کرد، آنچه را که چشم میدید عقل باور نمی کرد، نفس اش قطع شد و بخوبی احساس کرد که قلبش از طپش باز ایستاده است.

پیشتر تصور مینمود که خود را برای رویارویی با چنین صحنه ای آماده کرده است و شوکه نخواهد شد، ولی اکنون میدید که این تصور خیالی بیش نبوده است. درست در یک لحظه، تمام پندارها یش نقش بر آب شدند، خود را باخت. اینک او را میدید که روبرویش ایستاده بود، ساکت و معصوم ؛ گویی برای اولین بار است که او را میبیند، با همان نگاه صادقانه و همان صورت محجوب که سرخی شرم گلگونش ساخته.

بر لبش تبسمی نیست، یعنی هیچ نیست ؛ اما چرا... نگاهش حرف میزند آنگونه که پنداری، هم اکنون او را در دریایی از کلمات غرق خواهد کرد. باید خود را از آن موج بلند سهمگین مصون بداد و اجازه ندهد که مغلوبش سازد. احساس میکرد اوراق روی میز به پرواز درآمده اند، روی هر برگ کلمه ای درشت و خوانا به چشم میخورد، توبیخ، ملامت، سرزنش، افسوس و یک علامت بزرگ چرا؟
بی اختیار به خود پاسخ داد نمی دانم! از خود پرسید : آیا او میداند؟

صدایش در اعماق وجودش پیچید، اما از لبانش آوایی برنیامد. به خود قبولاند که مقصر اوست و خود را تبرئه کرد. من نمی توانم برنجانمش، نه! ابدا، هرگز! اما او؟
با اطمینان از خود به او نگریست. همچنان ایستاده بود و تکان نمی خورد، محکم و استوار. چرا متزلزل نیست؟
نکند که میداند برد با اوست! احساس خفگی کرد و براستی خود را مغروق دانست. به سختی روی از او برگرداند و به پنجره خیابان نگریست.

او همچنان که ایستاده بود، آرام زمزمه کرد: اجازه میدهی بنشینم؟